Eigenlijk had ik er niet aan moeten beginnen. Het verzorgen van mijn plantenkindjes. Ik kreeg ze weer eens gratis bij de Albert Heijn. En als het gratis is dan moet ik het ook hebben. Ik heb niets van het afgelopen jaar geleerd. Vorig jaar stond het balkon ook al vol. Met veel moeite hebben 1 portie sla, 2 mini worteltjes, enkele radijsjes en een handvol tomaten de eindstreep gehaald. De broccoli was doorgeschoten, de andijvie had bezoek van wormen en dille, wanneer gebruik ik dit nu eigenlijk? Een potje uit de winkel is veel handiger.
Maar goed , mijn plantenkinderen groeien weer als kool en als spinazie, andijvie en broccoli.
Echter de plantenkinderen hebben een grote zorg nodig, water geven, verpotten, nieuwe mest en het oude grond vermengen met nieuwe grond. Zonder frisse aarde doen ze het niet meer. De obsessie heeft weer toegeslagen. Waarom doe ik dit nu? Het autarkisch paradijs is echt een utopie!
Eén zo’n gratis moestuintje geeft wel 10 bietjes, 5 worteltjes, 10 basilicum en 5 plantjes broccoli. Het balkon is echt te klein om alle 30 staakjes in een aparte pot te zetten. Ik zet er nu drie bij elkaar. Het hele balkon staat weer vol met potjes.
Vandaag heb ik vele levensvormen met pijn in het hart om zeep geholpen, krenten heet dit. Het doet zo’n zeer, al dat jonge leven op de afvalberg. Maar ik doe dit uit liefde voor de andere broertjes en zusjes van de basilicum. Zo’n basilicumplant wordt best groot.
Dus ik ben weer elke dag in touw met watergeven, bemesten en verpotten. En kijken of ze aansterken. Heel leuk hoor om elke dag weer nieuwe ontwikkelingen te zien. Het geeft voeding aan mijn emotionele hoop op een volledig meer gangen diner uit eigen tuin. Waar is mijn ratio gebleven?. Komt dit ooit nog goed?